LOITA E XENREIRA NO APESTOSO MUNDO LABORAL

En vista d q o blog está máis morto q Cánovas del Castillo decidim cuspir um pouko de mala hostia sobre éste o nosso espazio, em concreto sobre o mundo laboral e a peste q éste desprende. E é que inda que a minha experiência laboral sexa curta ( 9 meses) te decatas e te reafirmas em que, como dí a frase, " se loitas podes perder, pero se nom luitas estás perdido" porque como nom luites estás condeado a ser um puto Smithers ao que ninguem lle tem puto respeito ( grande personaxe, por certo,; em EEUU devem abundar).
E agora enlazo co titulo do artigo. Cada manhá ergueste cedo para ir qrrar e, como se isso nom fora penitencia dabondo, preguntaste se, como o día anterior, alguem tentará foder a tua paz interior ( relativa, hehe) e lhe terás q respostar. E comeza o día e ves que sí, que no oficio de tocar as pelotas hai auténticos profesionais ( xente que se raska os kollons e aos que inda por riba tes enriba) e que a xenreira q se instala no teu cerebro só se pode apaciguar coa loita, em todas as suas variantes( umha frase irónica, umha mirada de odio, um obviar o q te mandam e fazer o que tinhas pensado) e é aí cando te sintes de puta madre, cando eres tí, cando, a pesar de estar fazendo um trabalho aborrecivel, sabes q eres tí, que dentro da tuas possibilidades estás levando as cousas por onde keres, ke nunka vas xustifikar " o ke hai" porque sabes que se o ke hai é umha merda hai ke esforzarse por mudalo, por fazerlles ver aos que se crem superiores, aos que, por ter um cargo se cren que te podem pisar, por fazelhes ver ,dizia, que a tua dignidade nom a vas deixar pisar; que mentres nom atopes outra cousa vas qrrar para eles e o vas fazer ben, porque nom eres um costra q se skakee, faltaría máis,pero nom te vas plegar a todos os seus kaprichos e assí akabar sendo um Smithers, como kere máis dum. E vou ir akabando porque se me está ponhendo umha mala hostia recordando a tres fillos de puta dum chollo ao q me mandarom estes días. Bueno amigos, gracias por lerme e seguide sendo como sodes e sempre alerta porque a merda é como se fora umha corriente que pretende engolir a todo kristo. O máis importante nesta puta vida é ser boa xente, mekagondiox. E botada esta chapa voume zapatear um rato. Au revoir